Reisverslag Iran April 2017
Tussen de middag komen we in Esfahan aan bij het Naqesh-e Jahan Square. Het is een prachtig plein en we kijken onze ogen uit. We bezoeken de Shah moskee, maar helaas stonden er steigers opgesteld vanwege een aankomend evenment. Op loopafstand ligt het Chehel Sotouh Palace waar we ons vergapen aan de schilderijen met sterk gedetaileerde taferelen. 
Aan het begin van de avond komen we aan bij de Khajoo brug, één van de historische stadsbruggen waar zich de Iraniërs zich onder de bogen verzamelen. Onder een verlichte boog weerklinkt een stem die een volkslied inzet. De omstanders vallen in of klappen mee en er heerst een innige solidariteit die ons ontroert. Dan volgt er opschudding en we zien een paar agenten aan komen lopen. De menigte gaat uiteen en bij navraag blijkt dat de politie het probeert tegen te houden, omdat het gezien wordt als samenscholing. Een stukje verder wordt er alweer een ander lied ingezet. We overnachten in een park waar veel Iraniërs ook kamperen ivm Nooruz. We krijgen een plek aangewezen in de buurt van de politiepost. We hebben al eerder gemerkt dat de politie zich erg verantwoordelijk voelt voor de veiligheid van buitenlanders. We voelen ons zelf totaal niet onveilig tussen de Iraniërs.
We rijden door de bergen naar het historische plaatsje Abyaneh. In de achteraf gelegen straatjes ontmoeten we een familie die net een schaap heeft geslacht. 
Het vlees wordt gewogen en de zoon toont trots het schapehoofd. Gelukkig is Martine inmiddels wat gehard en is niet compleet geshockeerd. Ons bezoek eindigt met regen en we rijden door naar Kashan waar we overnachten bij een afgesloten parkje.
Kashan staat bekend om zijn traditionele huizen en we bezoeken een huis wat vroeger van een tapijthandelaar is geweest. Het Tabatabari huis heeft prachtige gedecoreerde muren en gekleurde ramen die door de zon weerspiegelen op de vloer. Zelfs Andrew was er niet weg te slaan. We vervolgen onze weg naar Tehran via een route door de bergen. Het weer betrekt en op een gegeven moment is het zo mistig dat we de auto voor ons niet meer zien. We krijgen spijt van onze route, maar dan klaart de mist op en we blijken omringt door bergen met mooie bloesembomen op de voorgrond. We komen aan bij de Nakhjir grot, waar we voor ons tweeën een Duitstalige gids krijgen en in tegenstelling tot de Iraanse toeristen wel foto’s mogen maken. 
We betalen meer, maar krijgen echt waar voor ons geld. De rondleiding leidt ons 1,2 km door de grot langs indrukwekkende kalkafzettingen. Het is al laat en na een half uur rijden vinden we een pad die in de richting van een meer leidt. Helaas is het meer in gebruik voor een stuwdam en rondom volledig afgezet met een lelijk hekwerk. We zitten echter ver genoeg van de weg en vinden een plekje langs een pad tussen de naaldbomen.
Vandaag is Andrew jarig en we zijn van plan ’s avonds ergens wat te eten in Tehran en een hotelletje te nemen voor een fatsoenlijke douche. Het is erg guur weer en we vinden een wegrestaurant waar we thee bestellen en ons ontbijt mee naar binnen nemen om bij een kacheltje te ontbijten. We bestellen nog extra drinken voor de gastvrijheid. Onderweg sneeuwt het en op een gegeven moment horen we een terugkerend geluid bij het gas geven wat steeds erger wordt. Uiteindelijk kunnen we alleen nog stapvoets rijden. Als we een tolgate passeren, worden we vriendelijk verwelkomt in Iran en met een wuifgebaar kunnen we weer gratis doorrijden. Martine’s oog valt meteen op een sleepwagen, die bezig is een auto op te halen. Ze spreekt de monteur aan en Andrew laat het geluid horen. De monteur weet meteen wat er aan de hand is en gaat het ter plekke maken. 
Dit gaat goed tot we bij het vervangende onderdeel aankomen. Een passend lager is nergens te vinden. Inmiddels heeft hij gehoord dat Andrew jarig is en als we vragen naar een eetgelegenheid in de buurt, nodigt hij ons bij hem thuis uit. Hij spreekt echter bar weinig Engels en daardoor is het lastig communiceren. We slaan zijn aanbod af, maar komen er niet onderuit dat hij eten voor ons gaat halen. Even later komt hij terug met boodschappen, waaruit blijkt dat zijn vrouw normaal gesproken kookt. Het is een ratjetoe van ingrediënten variërend van Iraans brood, tonijn, geitekaas, vleesbeleg (waar Andrew wel erg blij mee is) en koekjes. Het zoveelste voorbeeld van de Iraanse vriendelijkheid. We leggen ons neer bij de situatie en Andrew maakt een roerei met groentes waar we ons brood in dopen boven onze nieuwe Iraanse antieke schaal opeten.
De volgende dag laten we ons weg slepen naar een garage. Intussen is Martine op zoek gegaan naar een overnachtingsplaats via Couchsurfing. We verwachten een behoorlijke garagerekening en enig oponthoud in Teheran en we hebben alleen onze voorraad dollars en euro’s, waarmee we in Iran kunnen betalen. Onze creditcards en bankpassen worden hier niet geaccepteerd. Martine heeft ook contact opgenomen met Ben, de behulpzame Iraniër die ons in Bandar Abbas heeft geholpen met de autoverzekering en met wie we nog regelmatig contact hebben. Hij heeft familie in Teheran en belooft iemand voor ons te bellen. Aangekomen bij de garage van Kazem worden we uitgenodigd bij de familie thuis. (Zahra, Nimo and Negar). We krijgen een telefoontje van Houshang, een neef van Ben. Hij wil ons de volgende dag ophalen om ons naar Teheran te brengen en wil met de monteur praten. Via Houshang verloopt de communicatie met de monteur die bijna geen Engels praat, een stuk makkelijker. Het blijkt dat het hele motorblok onder de auto vandaan moet om goed bij de …….. te kunnen komen en daardoor moet de woonunit van de auto worden getild. Andrew besluit om dan ook meteen maar de motor te laten reviseren, omdat we ook teveel olie verbruiken. We eten avonds met de familie van Kazem mee en krijgen een slaapkamer waar we op een matje kunnen slapen.
Omdat de monteur ’s avonds laat nog het motorblok onder de auto vandaan heeft gehaald, slaapt de familie lang door. Als we rond tienen aan het ontbijt zitten, staat Houshang op de stoep. Hij nodigt ons uit om te lunchen bij hem thuis in Teheran. Martine vraagt hem of hij ook een internetcafé weet, omdat ze nog wat formaliteiten voor haar tijdelijke baan moet regelen. Na de lunch neemt Houshang neemt ons mee naar zijn kantoor waar Martine de benodigde formulieren kan printen en scannen. Daarna zet hij zet ons af bij een park waar we onze Couchsurfing host Reza ontmoeten. Met Reza lopen we het park in waar we tot onze verrassing stuiten op een klein pretpark en via een wenteltrap een kantoor binnen gaan. Er staat een bureau en een éénpersoonsslaapbank, waar we zullen slapen. 
Reza neemt ons ’s avonds uit eten naar het restaurantketen in het park en de manager schuift bij ons aan tafel en staat er op ons eten te betalen. Even later ontmoeten we zijn vrouw Nima en zijn dochter. Dochter Sarah is een 10-jarig meisje die tot mijn stomme verbazing enthousiast in vloeiend Engels tegen me aan loopt te kletsen. Ze blijkt het vroeg te hebben opgepikt en haar ouders hebben haar daarin gestimuleerd.
Ik slaap op het slaapbankje en Andrew op het tapijt op wat dekens. De kou trekt echter door de grond omhoog en halverwege de nacht kruipt hij toch maar bij mij erbij. Vervolgens lig ik met mijn rug tegen de wand aan waar ook de kou doorheen trekt. Vroeg ik de ochtend besluit ik om dan maar met mijn hoofd bij zijn voeten te liggen, zodat we wat meer ruimte hebben en ik wat warmer lig. Zo slapen we toch nog een beetje. Als ik ’s ochtends op mijn mobieltje kijk, blijkt dat mijn mails niet zijn verstuurd. Ik ben vergeten de VPN app te gebruiken, want de Iraanse overheid blokkeert het grootste deel van het internetverkeer. We worden door Reza op een heerlijk ontbijt in het zonnetje getrakteerd. Aan het eind van de ochtend worden we opgehaald door Houshang die ons mee neemt naar zijn familie, zijn oom Sam en tante Esmat en hun kinderen ontmoeten. 
Daar is mijn internetverbinding ook beter en lukt het me de mails mbv VPN te versturen. Aan het eind van de middag vertrekken we naar de monteur om te bespreken wat er voor onderdelen nodig waren. We kunnen bij Houshang en zijn zoon Aryan overnachten. Zijn vrouw was voor een aantal weken op bezoek bij haar andere zoon die in de VS studeerde. In eerste instantie wilden ze volgens Tarof gebruik ons iedere keer trakteren op eten. Vader en zoon zijn niet gewend om veel te koken en omdat wij wat willen terug doen voor hun gastvrijheid mag ik een paar keer koken.
Al snel blijkt dat het bikendlager al te ver is uitgeslepen om bij te slijpen en moeten we een nieuwe zuigerstang bestellen. Verder blijkt de monteur geen enkel passend reserve-onderdeel in Teheran te kunnen vinden en bestellen we alles bij onze leverancier Claes Hellbrom van www.tatanka.nu in Zweden. Bij andere lunch bij Houshangs familie blijkt dat de vriendin van één van zijn neefjes contacten heeft bij DHL en customs en als we geven haar naam als contactpersoon voor de bestelling op. Uiteindelijk blijven we 2 weken bij Houshang waarin we na een kleine week de bestelling ontvangen en onze monteur Kasem de nieuwe zuigerstang monteert en de motor reviseert.
De familie neemt ons mee naar verschillende uitjes. We bezoeken een aantal parken met een bloemenzee aan tulpen en rijden de bergen voor de fantastische panorama’s. Met Aryan gaan we naar een café en roken we een waterpijp met een lekkere appelsmaak om vervolgens naar een uitzichtspunt over de stad te gaan en sluiten we af met een etentje. We bezoeken met Esmat het Cinema Museum gelegen in een historisch huis met een prachtige tuin. Met Esmat, Houshang en Yasaman, een nichtje, bezoeken we ook Goleston Palace, het voormalig palijs van de Sjah, waar we niet raken uitgekeken op de pracht en praal. 
Dit maakt de achterliggende redenen voor de Revolutie wat begrijpelijker, als je bedenkt hoeveel armoede er Iran heerst. Helaas heeft de Revolutie de armoede niet kunnen verbeteren, want nog steeds leeft 50% van de Iraniërs beneden de armoedegrens.
Voor het laatste weekend zijn we uitgenodigt bij Kazem de monteur en zijn familie. De auto is bijna klaar en ze willen ons graag hun tuin laten zien. De tuin ligt buiten het dorp en we eten er met zijn broer en schoonzus en hun 3 volwassen dochters met aanhang. Eén van de dochters praat goed Engels, wat de conversatie makkelijker maakt. Voor het eten wordt er nog een fanatiek partijtje volleybal gespeeld. Martine gaat de volgende ochtend met Zahra naar de school van Negar voor een lesje voorlichting hoe je als moeders omgaat met boosheid bij kinderen. We tonen onze reisfoto’s en Andrew helpt de monteur met sleutelen. De volgende dag blijkt er nog een kleine lekkage aan de waterpomp te zijn en na een uitgebreid lunch betalen we de rekening en nemen we afscheid.
We rijden eindelijk met de auto terug naar Houshang. Hij heeft nog een etentje van ons tegoed. Door de reparatiekosten en het versturen van de onderdelen zijn onze dollars en euro’s er snel doorheen gegaan. We krijgen contanten van Houshang en storten geld op de rekening van zijn zoon in Amerika. Helaas blijkt een paar dagen later dat een overijverige bankmedewerkster van de ABN de transactie terug vordert, omdat we in de omschrijving ‘Teheran’ hadden vermeldt. Het voelt erg vervelend, vooral na alles wat Houshang voor ons heeft gedaan. We vragen ons af of het is toegestaan om de ban op Iran zo ver door te voeren. Het gaat tenslotte om een Amerikaanse rekening. Het blijkt maar weer dat de Iraniërs meer lijden onder de ban dan de Iraanse politiek. Uiteindelijk lukt het Martine’s vader om zonder problemen geld via de Rabobank over te boeken. Vanzelfsprekend gaan wij de ABN nu bannen….
Op weg naar Tabriz maken we een stop in Qavin en bezoeken de Imam Zadeh Hossein Shrine. We komen de volgende dag aan in het Mozafer Passenger Park in Tabriz en worden we enthousiast begroet door de Portugese fietsers Luis en Claudia, die we eerder in Oman bij Wadi Tiwi hebben ontmoet. Luis en Claudia zijn ook op weg naar Armenië, maar zien op tegen het fietsen door de hoge bergen van Armenië. We stellen voor dat ze met ons mee liften naar Armenië. Gezamenlijk gaan we de volgende dag naar de bazaar in Tabriz, waar we onze ogen uit kijken. We hebben al vele bazaars gezien, maar dit is echt één van de mooiere exemplaren. De binnenplaatsen rond de bazaar zijn poteresk en een genot voor het oog. Terug op Passenger Park is er net een Nederlands stel gearriveerd, Ellen en Erik (www.ellenenerik.waarbenjij.nu). Maar we willlen echt door omdat we in Teheran een hoop tijd zijn verloren.
We rijden met de fietsen van Luis en Claudia bovenop de banden door naar Armenië. We slaan een onverhard weg in en vinden een leuke kampeerplek met uitzicht op de bergen van Azarbaijan. De volgende dag gaan we de grens over. Een makkie denken we nog. Ook al is het een exit Iran, we moeten langs veel controles (exit stempel customs voor Carnet, exit stempel paspoorten, controle exit stempel paspoorten, gate controle paspoorten en briefje customs…. welk briefje customs?, weer terug naar customs voor het briefje, controle auto waarbij blikjes bier weer niet worden ontdekt, pffff). Op naar de douane van Armenië. [Top] >> [Volgend verhaal]