Aankomst en reisverslag Zuid-Afrika.
De periode van afscheid nemen is aangebroken. De wagen zal 28 december vertrekken en wij op 17 januari.
Op 27 December hebben wij een afscheidsborrel georganiseerd voor vrienden en familie, opdat zij ons en de wagen nog konden zien. Het was erg gezellig.
De volgende dag vertrokken wij rond 5.30h met de Volvo en de gewone auto richting België. Net over de grens hebben we de groene handelaars platen van de Volvo er weer afgehaald. Deze waren nodig omdat de wagen als camper voor de wegenbelasting in het kwart tarief zat en daardoor in december niet op de openbare weg mocht reiden. Bij het uitzetten van de motor sputterde en plofte hij wat, een teken dat er kennelijk nog onverbrande benzine in de uitlaat zat. Dit fenomeen had zich aangediend sinds we de carburateur hebben laten reviseren, maar wat we in Nederland niet meer hebben kunnen oplossen.
Aangekomen bij de haven hebben we ons gemeld bij de balie van Seabridge om daar onze wagen achter te laten. Na wat papierwerk kwamen er 2 mannen die, na een zeer korte inspectie, de volledige set sleutels van ons overnamen in ruil voor een stukje papier. Binnen enkele minuten zagen we ons waardevolle bezit uit ons zicht verdwijnen en viel er gek genoeg een last van onze schouders. De wagen is vertrokken.
De 2 weken voor ons eigen vertrek hebben we nog met verschillende vrienden afgesproken en de familie bezocht. Gelijkertijd waren we ook bezig om onze eigen spullen in te pakken en de laatste puntjes op de i te zetten. En op zondag vertrokken wij vanaf Schiphol richting Port Elizabeth.
De vlucht en de 2 overstappen gingen soepel. Hoewel we op Johannesburg wel met wat hulp versneld door de paspoort controle moesten komen omdat we anders de vlucht naar PE zouden missen. Eenmaal aangekomen zijn we met de taxi naar de Lungile Backpackers Lodge gegaan waar we de komst van de Volvo zouden afwachten. Deze kwam geheel volgens planning aan en na een geduldigheidstest van 5 uur konden we met de Volvo het haven terrein afrijden. We waren weer herenigd.
Vanaf dat moment sliepen we nog wel bij de lodge, maar dan op de parkeerplaats in ons eigen huisje. 
In de dagen die volgde hebben we de koelkast gekocht en gemonteerd en de wagen ingericht. Tevens hebben we een dagje rondgereden in het Kragga Kamma Game reserve waar we voor het eerst wild hebben gezien.
Via PJ, een Zuid-Afrikaanse boer, kregen we het adres van een goede garage, waar we de carburateur problemen zouden kunnen laten verhelpen. Ronnie, de eigenaar van de garage, heeft het probleem gevonden en opgelost. Het bleken 2 kleine versleten O-ringen te zijn, die er voor zorgde dat de vlotternaald niet snel genoeg afsloot. Doordat Andrew mee mocht sleutelen konden we de kosten wat lager houden en tevens de wagen beter leren kennen.
Nu waren we dan zover om onze vleugels uit te slaan. Na een bezoek aan de supermarkt en tankstation lieten we PE achter ons om richting het Addo Nationale park te gaan. Bij de hoofdingang van het park kochten we onze ‘Wild-Card’ die ons vanaf dit moment onbeperkt toegang zal verschaffen tot een groot scala van parken.
Na het uitzoeken van ons campingplekje in Addo, zijn we ’s middags het park ingereden op zoek naar wild. We zagen vele zebra’s, kudu’s en bushbocks, enkele buffels en slechts 1 olifant, terwijl er in Addo honderden olifanten schijnen rond te lopen. Toen we de volgende dag vroeg als een van de eersten weer voor de poort stonden, werden we beloond met enkele hyena’s in de bosjes en hele troepen olifanten bij een waterplas. Het vermakelijke tafereel toonde de verschillende interacties tussen de olifanten en speelde zich af op ca.10 meter afstand.
De rest van de dag hebben we veel wild gezien, behalve de leeuwen en luipaarden. Aangezien er al dagen geen leeuwen in het park waren gespot, was dat geen verrassing.
In de namiddag kwamen we bij Kirkwood aan, waar zich de afgelegen ingang van het Karbouga deel van Addo bevindt. We hadden daar een tweetal overnachtingen gereserveerd. De weg naar de campingplaats was een onverharde weg die eindeloos leek te duren.
Aangekomen op de camping bleek dat we de enige bezoekers van de ‘camping’ waren. De primitieve faciliteiten bestonden uit een toilet, wasbak en een douche, waar je – tot Andrews grote vreugde – met behulp van een pijp en een fles paraffine warm water kon regelen. Dit ging als volgt: paraffine onderaan de pijp in een bakje gieten en aansteken, waardoor de hitte via de pijp de waterleidingsbuis verwarmde. Richting de rivier werden we door een bord gewaarschuwd voor mogelijk aanwezig nijlpaarden. Zwemmen werd ten strengste afgeraden. Door een prachtig aangelegde terras, hoog boven het water, konden we veilig aan de rivier vertoeven en de nijlpaarden hebben we niet gezien of gehoord.
De volgende dag hebben we een 4×4 trail door het park gereden. In dit weinig bezochte deel, bevinden zich geen grote dieren en door het geringe bezoekersaantal zijn de aanwezige kudu’s, een antilopesoort, zeer schuw. Het werd die dag zeer warm en het landschap bestond uit struiken met zeer lange doorns, wat slecht weinig schaduw opleverde. Omdat Volvo de luxe van een airco mist, moeten wij het hebben van de rijwind. Deze creëren we door het raam aan de voorkant bij de bestuurder volledig open te zetten. Maar helaas is er weinig rijwind bij een gangetje van gemiddeld 4 km/uur door het offroad-parcours, welke ons door grote stukken uit keien bestaande rivierbeddingen leidde.
Tussendoor konden we ons afspoelen met onze waterslangen aan weerszijden van de auto, wat enige verlichting gaf. Halverwege de dag zijn we toch bij de rivier gestopt om afkoeling te zoeken. Voor Martine was de ontspanning ver te zoeken, omdat elke rots een treffende gelijkenis met een hippo had. Naarmate de trail vorderde, leek deze steeds meer op een Indiana Jones film, waarbij Andrewana Jones de weg vrij moest kappen met een manchete. Met dank aan Richard die ons dit stuk gereedschap met een vooruitziende blik heeft meegegeven.
Vanwege de hitte zijn we een dag langer gebleven, want met een douche en terras in de schaduw was het prima vertoeven. Andrew had een afdekzeil aan de wagen bevestigd en ging de laatste stukken zeil op de vloer van de wagen plakken. ’s Avonds kregen we gezelschap van een Frans stel, Stefan en Agnès, met wie we een lekker wijntje bij de BBQ hebben gedronken.
De volgende dag ontdekten we bavianen op het campingterrein. Maar ze waren snel vertrokken toen we uit onze camper kwamen. Stefan vond nog een indrukkende schedel van een kudu, compleet met de lange gedraaide hoorns.
We zijn terug gereden naar Addo met het doel er nog een keer door heen te rijden. We kunnen er geen genoeg van krijgen. Het werd echter weer zo’n warme dag dat de rijwind bij 90 km/uur niet hielp en ons deed stoppen bij een camping grenzend aan Addo met campingplekken in de schaduw. Daar stond een Nederlands echtpaar, Afke en Tjomme (? schrijven we je naam goed?), die ons vertelde dat de temperatuur was gestegen naar 42 C en iedereen werd aangeraden binnen te blijven.
De volgende dag dachten we via een weg welke Addo overlangs kruisde, Addo binnen te kunnen rijden. Helaas bleek dat je van deze weg niet mag af om Addo in te rijden. Om Addo in te rijden, moesten we echt terug naar de hoofdingang 30 km verderop. Daar hadden we met de hitte geen zin meer in en we besloten Addo te skippen en deze weg dwars door Addo te nemen.
Wat opviel, is dat deze weg niet was afgeschermd van het wild en eenmaal goed op weg zagen we een toeristen wagen op deze weg stil staan. Martine zag als eerste wat de reden hiervoor was. Aan de linker kant van deze weg lagen 5 leeuwen en aan de andere kant van de weg was een waterhole. We wisten onze wagen tot op 4 meter afstand van de leeuwen stil te zetten en hebben daar zelfs gezien hoe een wild zwijn tot op 3 meter van de leeuwen kwam. De luie leeuwen waren echter te langzaam voor het zwijn.
Opgepept door deze super meevaller vervolgden wij onze weg naar Elundini Backpackers in een afgelegen authentiek dorpje nabij het hooggelegen Hogsback voor de nodige verkoeling.
In de middag kwamen we aan bij Elundini backpackers, genoemd naar het gelijknamige Xhosadorpje in de Amathole Mountains, waar de temperatuur gelukkig een stuk lager lag. We werden verwelkomt door Lieve, onze Vlaamse gastvrouw. 
Elundini backpackers is een ecolodge die zoveel mogelijk de dorpsbewoners betrekt bij hun activiteiten. Er worden workshops georganiseerd die door de dorpelingen worden gegeven, zoals broodbakken, Xhosa lessen of een rondleiding door het dorp. Verder is er een project opgezet om honing te maken, waarbij een team uit het dorp verantwoordelijk is voor de bijenkorven. We hebben een pot honing gekocht en deze smaakte heerlijk. Lieve heeft ons uitgelegd dat de dorpelingen veelal werkloos zijn. Veel jongeren trekken naar de grote steden voor werk. Het aantal HIV besmette bewoners is groot, waardoor er veel AIDS wezen zijn, die worden opgevoed door de grootouders of andere familie. De kwaliteit van het lokale staatsziekenhuis in het nabijgelegen Alice is bedroevend slecht. Later horen we dat als je in Zuid-Afrika naar een ziekenhuis wilt, je beter naar een particulier ziekenhuis kunt gaan.
Na een beetje uitrusten konden we ’s avonds aanschuiven bij de maaltijd, zelfgemaakte pizza. ’s Nachts hielden de twee honden de wacht onder onze auto. De volgende ochtend hadden we een afspraak met Akhona voor een workshop broodbakken. We kwamen een klein bouwvallig hutje binnen, bestaande uit 2 vertrekken, een soort keukentje met ernaast de slaapkamer. Ze woonde daar met haar vijfjarig zoontje. Terwijl wij met onze handen het kleverige deeg kneden , luisterden we braaf naar haar instructies.
Stevig kneden, wat water erbij en dan weer wat meel erbij. Uiteindelijk hadden we allebei een compacte deeg massa, welke nog 2 uur moest rijzen onder een theedoek en in een plastic zak met een deken er overheen.
Vuyani, zijn naam betekent ‘vreugde’, kwam ons ophalen voor een rondleiding door het dorp. Hij wist ons veel te vertellen over hoe de Xhosa wonen en leven en liet ons het schooltje en het kinderdagverblijf zien.
Het kinderdagverblijf bleek door Lieve en haar man Elliot aan een metamorfose te zijn onderworpen met enkele mooi geschilderde muren en speelgoed voor de kinderen. Het was nog niet helemaal klaar, omdat er nog het nodige geld moet komen voor verf voor de resterende wanden. Aan het eind van de rondleiding werden we weer teruggebracht naar Akhona om onze broodjes te bakken. Ons deeg was prachtig gerezen en we rolden het rond en sneden het in. Akhona maakte een vuurtje op de grond in haar keukentje en op een roostertje bakten we onze broodjes bruin. We hebben nog twee dagen gesmuld van onze zelfgebakken broodjes.
We hebben ons twee weken lang laten onderdompelen onder de relaxte sfeer in Elundini. 
Intussen was Andrew aan het klussen aan de wagen. Een lek in het koelwatersysteem is gerepareerd, alle vetnippels gesmeerd, verlichting is vastgemaakt, resterende bedrading is aangesloten en Andrew heeft extra plankjes voor in de kastjes gemaakt.
Dit alles onder toeziend oog van de honden, die meer aandacht voor Andrew hadden, dan voor de koeien, schapen, geiten en ezels die vaak het erf kwamen opgelopen. Het was namelijk de taak van Spotty en Jume om het vee buiten het hek te houden. 
Echter als ze zich wel aan hun werk wijden, dan ging dat nog niet goed. Spotty, de slimste, ging achter de beesten aan en stuurde ze richting het hek.
Helaas verpestte Jume het iedere keer weer door vóór het opgejaagde vee te staan blaffen, waardoor ze niet meer snapten waar ze naar toe moesten en weer terug het erf op renden.
In het dorp loopt het vee los en hebben de bewoners hekwerk en prikkeldraad rond hun huisje om het vee buiten te houden. De grappige en tragische vergelijking is dat ook rijkere Zuid-Afrikanen een hekwerk met prikkeldraad rond hun huis hebben. Echter niet om het vee buiten te houden, maar om inbrekers te weren.
We hebben naast geroosterd brood, wat hier roosterkoek wordt genoemd, ook gestoomd brood en vetkoek (broodjes gefrituurd in olie, soort oliebollen) leren maken. Bijna elke avond hadden we een kampvuurtje bij het huis, waar Lieve haar potje (Zuid-Afrikaanse ‘potjiekos’), pizza, spinazietaart, brood etc. maakte. Verder hebben we een avond laat hoog in de heuvels doorgebracht om sterren te kijken, ‘a stargazing night’.
Op een erg warme dag zijn we met de Volvo naar een nabij gelegen meer gereden om te zwemmen met de kinderen van Lieve en Elliot. 
Natuurlijk wilden er een aantal vriendjes en vriendinnetjes mee. Uiteindelijk zat Martine met Peter, een andere gast van de backpackers en 10 kinderen in de camperunit van de Volvo. De kinderen hadden de grootste lol en er werd volop gezongen. Het meer zag er erg aanlokkelijk uit. Wanneer we beter kijken, zien we dat er koeien lopen, waardoor we tussen de koeienvlaaien liggen te zonnen. Verder is het oppassen geblazen met rondslingerend glas. De kinderen trekken zich er niet veel van aan. Zij lopen continu op blote voeten en zijn wel wat gewend. Het water was prima om in te zwemmen. De kinderen hebben geoefend met zwemmen, want zwemlessen kent men niet echt in Zuid-Afrika.
Een sportieve uitdaging hebben we ondervonden toen we met Lieve en Elliot gingen hiken naar een waterval. Terwijl Elliot met een kapmes de weg door de dichte bebossing voor ons vrijmaakte, waren de kinderen al ver vooruit. 
De waterval was grof geschat zo’n 60-80 meter hoog. De kinderen hadden een pad naar boven ontdekt en we besloten om bovenlangs weer terug te lopen. Dit klonk erg makkelijk, want daar was weer grasland. Wat we ons niet realiseerden, was dat het gras zo’n meter hoog stond en de grond niet vlak was. Er liep gelukkig een smal paadje doorheen, zodat we nog ongeveer wisten hoe we moesten lopen. We werden getrakteerd op prachtige vergezichten. We zagen kavels weilanden die niet meer in gebruik waren. De grond was opgeëist van de blanke boeren en terug gegeven aan de zwarte bevolking. De zwarte bevolking heeft echter niet veel verstand van landbouw en dus raakt het land verwaarloosd.
Tussendoor zijn we een dagje op pad gegaan naar Hogsback. Naarmate we verder de Amathole bergen inreden, werd de omgeving ruiger. We ontdekten een 4×4 trail, die we natuurlijk moesten uitproberen. Het pad bleek weinig te zijn gebruikt. Er groeiden boompjes op het pad, waar de Volvo met gemak overheen reed. De laaghangende takken waren een ander ding, de machete bleek weer zeer nuttig. Halverwege de route werd het te laat om naar Elundini terug te keren. We besloten een kampeerplekje te zoeken. 
We vonden een geschikte plaats bij een rotsformatie waar we goed beschut stonden met uitzicht over de vallei. Bovenop de berg zagen we de typerende rotskammen die Hogsback zijn naam heeft gegeven. Het vuurtje was snel gestookt en we hebben heerlijke kipburgers gebakken. De volgende dag hebben we de trial van totaal ruim 50 km afgemaakt.
Onderweg heeft Andrew tweemaal de zaag en de lier moeten gebruiken om een laag hangende dikke tak te kunnen verwijderen. Het laatste deel van de trial ging door een dicht bos, prachtig om te zien, maar teveel machetewerk. Andrew was voorlopig klaar met de 4×4 trails.
Terug in Elundini bleken we een lekke band te hebben. Het probleem leek snel opgelost, want Lieve kon de band laten plakken in Hogsback. Op één van de laatste dagen in Elundini vond er een begrafenis plaats. De overledene was een man met een respectabele leeftijd van ruim 90 jaar. Het was een indrukwekkende aangelegenheid met veel speeches, veel zang en veel eten.
Uiteindelijk was er dan het moment om weer verder te reizen. Na een hartelijk afscheid vertrokken we richting Mountain Zebra National Park.
Bij het binnen rijden van Mountain Zebra waren er talrijke dieren aanwezig, zoals waterbuffels, zebra’s, springbokken en Velvet bavianen. Richting de camping werden we aangehouden door een auto van de rangers. Het bleek dat onze band erg zacht was. Omdat er leeuwen in het park zitten, bleven ze achter ons aan rijden. Zo gauw we de ingang van het kampeerterrein waren binnen gereden, hoorden we dat de band nu ook echt van de velg af was en wisten we dat we niet meer verder konden rijden. We waren nu gelukkig veilig voor de leeuwen. De rangers hebben ons geholpen met het verwisselen van de band.
De volgende dag zijn we naar een soort Quick-fit gereden voor nieuwe banden. Daar hebben ze nieuwe banden voor ons besteld die de volgende dag geleverd zouden worden. Verder hadden we een nieuwe ruit nodig voor de passagierszijde. Deze ruit vertoonde inmiddels twee grote scheuren die al compleet waren doorgelopen. Toevallig was er naast het bandenbedrijf een glasbedrijf gevestigd, die voor een prikkie de ruit heeft gerepareerd. We zijn terug gereden naar Mountain Zebra om te zoeken naar de leeuwen en de cheeta’s. Helaas hebben we ze niet gezien.
De dag daarop hebben we de nieuwe banden er onder laten zetten. We hebben nog één overnachting in Mountain Zebra gedaan en daarop zijn we door gereden naar Cambedoo National Park. Nadat we een plekje hadden gezocht, zijn we dit park in gereden. We werden getrakteerd op een prachtige show door een groep Velvet bavianen die op de weg aan het ravotten waren.
We bereikten de Vallei of Desolation bij zonsondergang, wat een prachtig kleurenspel op de indrukwekkende rotspartijen bood.
De volgende dag reden we naar Darlington Dam, een onderdeel van Addo National Park. In eerste instantie hadden we dit overgeslagen, maar nu namen we de kans om er doorheen te rijden. Op zoek naar een lunchplek reden we naar een lodge. Deze bleek echter niet meer in gebruik. Toevallig kwamen er vrijwilligers van het park aangereden. Na een praatje mochten we de weg naar het meer oprijden om daar te lunchen. Dit was een geweldige ervaring, om ons heen graasden de gnoes en de springbokken. We reden daarna naar een 4x4trail om bij Mvubu camping te komen, waar we al eens eerder met veel plezier hadden gestaan. Echter na 10 km hoorden we een luide claxon en werden we aangehouden door gewapende rangers. We bleken tegen de richting in de trial te rijden. Op onze vraag waar we dan wel konden kamperen, bleek Darlington Dam de enige oplossing. We werden naar een weggetje gestuurd die we enkele kilometers moesten afrijden. Uiteindelijk kwamen we uit bij een uitgestekt terrein aan het meer. De prachtige plek werd vrijwel uitsluitend gebruikt door vissers. ’s Ochtends werden we gewekt door de kreten van bavianen die over het strandje struinden.
Vanuit Darlington Dam zijn we naar het Addo Elephant Park gereden. Bij de picknick plaats in het park troffen we de overlandtruck van Freddie en Rita aan. Zij zijn ervaren reizigers en voorzien zich zelf in onderhoud door het maken van films, die in Duitsland worden gedraaid op campingevenementen. Zij komen elk half jaar terug om door zuidelijk Afrika te reizen. Ze hebben de hele wereld al afgereisd, maar hun hart ligt in Afrika.
Van een Zuid-Afrikaans stel hadden we gehoord dat ze cheeta’s in Addo hadden gezien. Dit was vreemd, omdat er officieel geen cheeta’s in Addo zitten. We zagen een grote groep auto’s bij een boom stilstaan. En ja hoor, in het vale gras zagen we net het hoofd van een cheeta er boven uitsteken. 
Het schijnt dat de cheeta’s ontsnapt zijn uit een privé-park en het in Addo blijkbaar leuker vonden.
Aan het eind van de middag verlieten we het park en kwamen we aan bij een camping welke aan de rivier lag. De rivier kwam enkele kilometers verder uit bij de kust. Vlakbij zat een leuk restaurant en we besloten om daar eerst hun Potjie special te nemen. Na het heerlijke eten en het leuke gezelschap van de manager en haar zus en zwager, gingen we in het donker op zoek naar onze slaapplaats voor de nacht.
De volgende dag ontwaakten wij met een geweldig uitzicht over de rivier en het daarachter gelegen duinlandschap. 
Omdat we de totale camping nog niet hadden gezien, besloten we om even rustig over het terrein heen te tuffen. Net toen we goed en wel aan het rijden waren, werden we tot stoppen gemaand door één van onze camping buren. Hij had onze mobiel naast zijn wagen gevonden en had aan het fotootje van de Volvo op de telefoon gezien, dat het ongetwijfeld ons mobieltje moest zijn.
Andrew had eerder die ochtend de telefoon voor op de buitenkant van de auto gelegd om een beter internet bereik te krijgen. Toen we eerst onze vuilwatertank hadden geloosd in de struiken, realiseerden we ons dat we nog geen foto hadden van onze kampeer plek. Toen we terug reden moet de telefoon van de wagen zijn gevallen, naast zijn auto en zonder dat we er zelf overheen zijn gereden. Al met al een klein wondertje in onze ogen. Na een korte wandeling langs de riviermonding naar de zee, gingen we in Port Elizabeth de door ons bestelde luifel ophalen. Toen ter plekke bleek dat alles conform opdracht was uitgevoerd, was het tijd om de bijbehorende tentstokken, scheerlijnen en haringen te gaan halen bij een plaatselijke camping specialist. Eenmaal daar en vanwege het reeds meerdere malen ervaren succes, kochten we ons eigen kampvuur potje. Vanaf nu kunnen we onze eigen potjies maken.
Op onze volgende stop, Van Staadens Rivermouth resort, hebben we gelijk ons luifeltje uitgeprobeerd. 
Omdat de zon al laag stond, hadden we niet veel schaduw van de luifel, maar toen de bewolking tegen de avond steeds dichter en donkerder werd, diende ons luifeltje niet veel later als regenscherm. Echter op enkele stiknaden was er lekkage. De volgende dag zijn we daarom even terug gegaan en is het probleem direct verholpen.
En toen, na meer dan 1 maand in Zuid-Afrika, was het tijd om eindelijk richting Cape Town te gaan. We kozen ervoor de kust te verlaten en de befaamde Baviaanskloof in te rijden. Via gravelroads eindigde onze dag op een leuke campsite van een boer in Cambria. Hun 5 honden leken permanent gestationeerd op de camping met als taak om de bavianen van het terrein te jagen, hetgeen ze ook braaf deden. Na een goede nachtrust en ontbijt hebben we een poging gedaan om een stukje van de lokale hike te doen, maar toen we door de bush het pad niet goed meer konden zien, zijn we weer terug gegaan.
Net na het middag uur vertrokken we richting het parkgedeelte van de baviaanskloof. Omdat de campings op dit traject momenteel allemaal gesloten waren, moesten we als dagbezoeker door dit stuk heen. De weg begon goed, maar werd steeds slechter en steiler, maar ook uitdagender en mooier. Een tegenligger, die het halverwege had opgegeven, konden we maar met moeite passeren. Boven aan de steile en smalle pas troffen we tot onze grote verbazing Freddie en Rita aan. 
Zij hadden deze smalle pas dus met de grote truck gedaan. Ze hadden de truck op een uitzichtsplek staan en waren gewoon aan het kamperen, in afwachting van mooi weer. Freddie maakt namelijk films en de baviaanskloof was nu zijn doel om vast te leggen. Wellicht is deze later te zien op www.reckfilm.de
Verleid om ook te blijven kamperen op dit uitzichtspunt besloten wij, omwille van ons schema en het gegeven dat je eigenlijk niet op dit traject mag overnachten, om verder te gaan. Naarmate de route vorderde, kwamen we weer steeds meer laag hangende takken tegen. Toen we uiteindelijk rond 18.00h een combinatie van laag hangende takken en een rivierdoorwading tegenkwamen, besloten we om de wagen iets van de weg te parkeren voor de nacht. 
Na een snel ontbijt en wat machete ochtendgymnastiek konden we de route weer vervolgen. Pas toen zagen we dat er ook Buffels in de omgeving waren. Bij het verlaten van het parkgedeelte moesten we, na een korte preek, nog wel betalen voor de overnachting.
De weg werd al snel beter en ging uiteindelijk weer over op asfalt toen we richting Tsitsikamma park gingen. Aangekomen op de camping bleek er een bijeenkomst te zijn van een kerk, compleet met de daarbij behorende liederen en Amerikaansachtige preken. Gelukkig konden we een goede plek vinden die ver genoeg in het bos lag. De volgende dag hadden we geen zin om erg lang rond te blijven hangen en na het weer inpakken van de luifel gingen we richting Buffelo Bay. De oorspronkelijk bedachte en aangeprezen camping lag pal aan de zee, stond vol met caravans en miste elke vorm van gezelligheid of sfeer. Terugrijdend richting de hoofdweg kwamen we Riverdeck backpackers tegen. Deze plek had veel sfeer, een restaurant en tevens een stukje grasveld waar we de wagen mochten neer zetten. De keus was snel gemaakt en ‘s avonds zaten we aan een perfecte Bobotie schotel.
De locatie leende zich voor Martine goed te relaxen in de hangmat en voor Andrew om de wagen eens grondig te inspecteren. De kilometers over de onverharde wegen kunnen soms zwaar zijn voor de wagen en bouten los krijgen die je normaal met geen mogelijkheid in beweging krijgt. De bout die de beugel van de linker brandstoftank vasthoudt, bleek te zijn gebroken. Gelukkig zat de beugel nog wel op zijn plek, maar niet stevig. Met hulp van de eigenaar vond Andrew de volgende dag een bedrijf die dit kon lassen. Intussen heeft Martine van de gelegenheid gebruik gemaakt door even lekker te gaan paardrijden.
Nu het onderhoud aan de wagen weer was gedaan konden we onze weg vervolgen richting Prince Albert en de Swartsbergpass naar Cape Town.
Onderweg naar de Swartsbergpas passeerden we Segsfield, waar we boodschappen deden. We hadden in Riverdeck een telefoonnummer gekregen van een Duits echtpaar die in Segfield een vakantiewoning huurden. Spontaan hebben we ze opgebeld en we werden meteen uitgenodigd om langs te komen voor een kop koffie. De vakantiewoning was een prachtig huis met aan de achterkant een schitterend uitzicht op de zee. Inge en Olaf hebben altijd veel door Afrika gereisd en samen hebben we onze route doorgenomen, waarbij we enkele zeer goede tips kregen.
De volgende dag zijn we via De Rust een pas doorgereden richting Klaarstroom. Eenmaal boven zagen we in de verte wolken aan de horizon. Het bleek echter dat er een strook van vuur door de bergen trok. Door de rook was op een gegeven ogenblik de zon haast niet meer te zien.
De brand bleek enkele dagen daarvoor reeds te zijn ontstaan door een blikseminslag. We hebben vlak voor de Swartsbergpas pas een overnachting gevonden op een rustige, eenvoudige camping welke was gelegen in een kleine vallei tussen hoge rotswanden in. Terwijl wij ons eten op de braai bereiden, hoorden en zagen we bavianen op de rotswanden ravotten. 
De volgende dag begon de Swartsbergpas idyllisch met kleine stroompjes en watervallen en hoge rotsformaties aan weerszijden. Het volgende moment konden we ternauwernood een kiepwagen met zand ontwijken, die met een noodvaart uit een bocht kwam aanzetten. De pas bood prachtige vergezichten tot op 1500 meter hoogte. 
Aan het eind van de pas zagen we nog een kudde springbokken.
Bij een aardig uitziend restaurant zijn we gestopt voor een lunch, waar we een struisvogelschnitzel hebben gegeten. Door al het paneermeel was de specifieke smaak van het vlees helaas niet te achterhalen.
Onze volgende slaapplaats zou op de camping van een boer zijn. Zijn camping was via een 4×4 trail te bereiken, maar de boer meende dat onze wagen te hoog zou zijn om het te kunnen rijden. Spontaan kregen we een plek aangeboden naast een van zijn vakantiehuisjes, inclusief het gebruik van de daarbij behorende badkamer en keuken. We konden onze nieuwsgierigheid echter niet bedwingen en hebben deze trail met toestemming, toch even verkend. 
Bij de eerste doorwading van een ondergelopen greppel hadden we nog maar een paar centimeter speling tussen onze zonnepanelen en een polsdikke tak. Hierna volgde een circa 50 meter lange doorwading door een stromende rivier. We hebben de camping bereikt, maar deze bleek erg kaal en miste het vergezicht op de vallei van het vakantiehuisje.
’s Avonds bij onze braai hoorden we de geluiden van een enthousiaste baviaan en een gillende bushpig. De wet van de natuur.
Toen we in Ladysmith onze boodschappen wilde inruimen, bleek het klapdak niet omhoog te willen. Een van de gasveren bleek defect, een flinke tegenvaller. Onderweg probeerden we bij verschillende bedrijven een vervangende gasveer te kopen. Bij D&H Engineering is er alles aan gedaan om een vervanging te regelen, maar het werd duidelijk dat we waarschijnlijk pas in Cape Town zouden kunnen slagen. Hennie van D&H Engineering maakte van een aluminium profiel twee steunen die we tijdelijk konden gebruiken om het dak open te houden. We werden door Hennie en Denise uitgenodigd om op hun prachtige stukje land te blijven kamperen. 
Met gezamenlijke ingrediënten maakten we een lekkere maaltijd en ‘s avonds werd er openhartig verteld over de geschiedenis van Zuid-Afrika en de huidige situatie, wat de nodige discussies opleverden. We zullen de hartelijkheid en gastvrijheid van Hennie en Denise niet snel vergeten.
Na een korte stop in het achteraf gezien saaie Bontebok National Park kwamen we aan het eind van de dag aan bij L’Agulhas, het meest zuidelijk gelegen dorp van Zuid-Afrika.
Op de onverharde weg langs de kust werden we onverwacht ingehaald en in een poging om snel het voorraam te sluiten, glipte deze uit de handen en er ontstond een enorme ster in het glas. 
Tijd om naar de camping te gaan.
Als eerste prioriteit stond het vervangen van de voorruit, hetgeen naar zegge gedaan kon worden in het 35 km terug gelegen Barrydale. Echter net buiten het centrum van L’Agulhas zag Andrew een huis met daarop een reclame van een glaszetter. Binnen een uur zat het nieuwe raam er in en konden we onze weg vervolgen richting Hermanus.
Bij Hermanus hebben we overnacht op een vrij luxe, maar drukke familiecamping. De volgende dag zijn we snel doorgereden naar Betty’s Bay, waar een kolonie pinguïns te bewonderen was. 
De pinguïns waren erg tam en wilden graag samen met ons op de foto.
We hebben onze weg vervolgt langs de kust met prachtige uitzichten en zijn bij Gordons Bay omhoog gereden naar African Overlanders in Stellenbosch. 
Op het knusse terrein van Duncan en Eli hebben we Magnus uit Duitsland, Paul uit Durban, Zuid-Afrika en Gary, ook uit Zuid-Afrika ontmoet. Verder verbleef Ronnie uit Zweden daar al een tijdje. Hij was bezig drie terreinwagens klaar te maken voor een tour die hij over een half jaar door Afrika organiseert. Ook Lutz uit Duitsland bivakkeerde er al langere tijd om zijn camper te bouwen. Al met al waren het reizigers met een schat aan ervaring over reizen door Afrika en de mechaniek van een terreinwagen. We hebben allerlei nuttige tips gekregen en dankzij Lutz een adres gevonden voor een nieuwe gasveer. 
Het eerste idee was om de gasveer door Twiga te laten opsturen, maar al snel kwamen we met hulp van Ronnie er achter dat gasveren officieel niet met het vliegtuig vervoerd mogen worden. Dat verklaarde wellicht ook waarom de officiële Duitse dealer van de gasveer een levertijd had van 3 maanden. Blijkbaar wordt het per schip getransporteerd vanuit Duitsland. Bij het door Lutz opgegeven adres was het zo geregeld. Echter terug op de camping kwamen we erachter dat ze een verkeerde maat hadden geleverd. Intussen werd Andrew ziek en bleef het werk met de gasveer even liggen. Gelukkig was hij na 2 dagen koorts weer aardig hersteld. We konden zonder al teveel problemen de gasveren omruilen voor de juiste maat en met behulp van Lutz en Ronnie zaten de nieuwe gasveren er snel in.
Met een meerderheid aan mannen bij African Overlanders was de toon al snel gezet en werd er enthousiast gestapt in Cape Town, waardoor Andrew al snel het uitgangsleven met de kroegen en jazzclubs leerde kennen. Zaterdags gingen de mannen naar een rugbywedstrijd en aansluitend naar de kroeg. Tussendoor hebben we nog een paar dagen Cape Town verkend en de Botanic Gardens, Waterfront, Longstreet, Kaap de Goede Hoop, de Tafelberg en Cape Point bezocht.
Eén van de laatste dagen bij African Overlanders kwam de familie Wilson met 2 kleine kinderen aan. Ze hadden hun auto naar Mombasa verscheept en waren vandaar uit naar Zuid-Afrika gereisd. Twee dagen later arriveerden Joska en Nico. Zij waren net als wij, gestart in Zuid-Afrika en hebben een rondje gereden via Kenia en weer terug naar Zuid-Afrika. Hun blog is te lezen op www.landcruisingafrica.gaatverweg.nl. Op de een na laatste dag van ons verblijf hebben we Bert, een motorrijder uit Almelo, ontmoet. Hij is in drie maanden van Nederland door West-Afrika gereden om zijn route uit te stippelen die hij als tour wil aanbieden. Berts website heet www.africaallroad.com. Uiteindelijk was er dan echt tijd om weer verder te reizen. We zijn hartelijk uitgezwaaid door iedereen en denken met veel plezier terug aan African Overlanders.
We hadden aan het eind van de ochtend een afspraak met Annette, dochter van vrienden van Martine’s ouders, in een bistro in Wellington. Annette, die werkt als zendelinge in de gevangenis, kon ons veel over de achtergrond van Zuid-Afrika vertellen. Het werd een leuke, onderhoudende lunch.
De weg door Cederberg mountains voerde ons door prachtige landschappen en vergezichten. 
We reden door een klein dorpje heen en uiteindelijk kwamen we uit bij een appelplantage met aan het eind van de weg een groot elektrisch hek. Het werd tijd voor een overnachting en we vonden een plekje op een uit het zicht gelegen paadje. De volgende dag bij het opstaan werden we herinnert aan de Hollandse winters. 
De ruiten waren bevroren en dus werd het krabben met een oud bankpasje. Bij de poort kwamen we erachter dat je een code nodig had om het hek te openen. We waren de vorige dag blijkbaar toch ergens verkeerd gereden. Gelukkig kwam er al snel een auto aan. De man bleek een forensisch agent te zijn en vertelde dat hij hier wachtte op zijn collega, omdat er vannacht een moord was gepleegd op de appelfarm! Maar zonder een aarzeling opende hij het hek voor ons, zonder vragen te stellen over wat wij hier als vreemdelingen om 7 uur ’s ochtends deden! Het geeft misschien wel een beeld over het aantal onopgeloste misdrijven in Zuid-Afrika…..
We reden verder door de Cederberg mountains en het landschap veranderde in een landschap gedomineerd door vele speelse rotsformaties. 
Onderweg zagen we reebokken grazen. Daarna kwamen we op een uitgestorven snelweg naar Springbok. Tot nu toe had Andrew voornamelijk gereden, omdat hij met zijn lange benen te krap zit in de passagiersstoel. Omdat de vermoeidheid toesloeg, is Andrew in de camper gaan liggen. Aangekomen op de camping in Springbok bleek dat Andrew de deur had open gezet en genoten had van het uitzicht op de weg vanuit de achterkant van de camper.
De volgende dag vertrokken we richting Vioolsdrift, gelegen bij de grens met Namibië. Onderweg reed een bekende Landrover ons tegemoet. Het bleek Magnus te zijn, die toevallig een stuk terug moest rijden, omdat hij zijn stoof bij een picknickplek had laten staan. We spraken af bij de volgende camping. 
De camping in Vioolsdrift was heel idyllisch aan een rivier gelegen met uitzicht op Namibië. Even later kwam Magnus daar ook aan. We hebben wat gedronken in het barretje en daarna gezellig gebraaid. Morgen naar Namibië.