Reisverslag Armenië en Georgië
Reisverslag Armenië April 2017
Bij de Armeense grens gaan we vlot door de paspoortcontrole en dan is het wachten op Andrew die de auto moet invoeren. Helaas ligt het internet eruit en mag Billy de grens nog niet over. Onder begeleiding van de chauffeur Andrew mogen we terug naar de auto om wat te lunchen. Het is inmiddels al 15.00h. Tijdens de lunch doet het internet het weer en wordt Andrew opgehaald. Eindelijk kunnen we de grens over. We stoppen bij het verzekeringskantoortje direct over de grens, want we zijn verplicht een verzekering af te sluiten. Het kantoortje is dicht en de douanebeambte belt de verzekeringsman. 
Na een half uur wachten is er nog niemand verschenen. De douanebeambte belt weer en nu blijkt dat de verzekeringsman niet wil komen. Op naar het eerstvolgende dorp waar we een tijdje lopen te zoeken naar een verzekeringskantoor. Door het gebrekkige Engels verloopt de communicatie moeizaam, maar uiteindelijk komen we er achter dat er in het centrum van het dorp een kantoor zit. In het centrum vragen we weer verder en dan wordt ons vertelt dat er geen kantoor zit. Claudia vindt gelukkig de eigenaar van het verzekeringskantoor en na weer een uur internetproblematiek hebben we toch een autoverzekering.
Het is inmiddels al aan het begin van de avond als we een onverhard pad inrijden en op stukje land van een boer terecht komen. 
Er stroomt een beekje en het tapijt aan klaprozen met de bergen op de achtergrond tovert het geheel om een schilderachtige omgeving. Martine stapt vrolijk zwaaiend op de boer af en het ijs is meteen gebroken. De boer komt onze camper bewonderen en we hebben zijn zegen. Claudia en Luis verrassen ons weer met een heerlijke maaltijd en we genieten bij een kampvuurtje.
De rit door Armenië voert ons door steile bergen en door de vele gaten in de weg ligt het tempo laag. We stoppen bij kleine winkeltjes voor vers brood en heerlijke verse kruiden. De remmen werken niet helemaal naar Andrews tevredenheid en hij ontlucht de remmen nog eens. Na een tijdje rijden blijken de remschijven te heet en Andrew stelt ze weer af. Het probleem blijkt aan te houden en na het controleren van de boosters, knapt er een remleiding. Oeps, we staan op 2000 meter hoogte, maar gelukkig hebben we een lage versnelling en is het een hele rustige weg. We besluiten te overnachten bij een klein klooster om de volgende dag naar de dichtbijzijnde stad te rijden. Het klooster met nog zeer oude details ligt in de bossen en is een idyllisch plekje met waterkraantje en een grote picknicktafel. We laten de tafel echter voor wat hij is en eten gezellig bij het kampvuur.
Bij de garage wordt de remleiding in een paar uur vervangen en we zijn weer op weg. Onderweg blijken de remmen weer niet goed te zijn ontlucht, maar we vinden geen garage die ons kan helpen. ’s Avonds stoppen we bij de eerste camping sinds tijden. Camping ‘Crossways’ is leuk opgezet met nieuwe toilet- en douchevoorzieningen en een uitgebreide grote keuken, waar onze Portugese ‘cabincrew’ zijn hart kan ophalen. De eigenaar regelt intussen een monteur voor de volgende dag. Het is dan een zondag, maar dat is geen probleem.
Nadat de monteur klaar is met het ontluchten van de remmen is het al weer 12.00 geweest. We rijden naar Sisian, waar we lunchen en rijden door naar een klooster vlak voor Yerevan. Onder de rotswand naast het klooster is een leuke IOverlandersplek met uitzicht op de Agri Dagi. 
Het is buiten best wel fris en als het donker is, trekken we ons in de camper terug voor een maaltijd en een spelletje Blokkus.
De volgende dag bezichtigen we het klooster en rijden we door naar Yerevan, waar we onze Portugese vrienden afzetten. Omdat we over een paar dagen de boot naar Odessa willen nemen, gaan we uiteindelijk niet meer naar ‘3 G’s’ de camping van Sandra Commandeur, welke nog 60 km richting het meer ligt.
De kwaliteit van de wegen verbetert en het landschap is vlakker. Als we Yerevan achter ons hebben gelaten, worden we aangehouden door de politie voor te hard rijden. We lachen ons een deuk als we zien dat we 110km/uur hebben gereden. Onze auto gaat normaal niet harder dan 90 km/uur. De politie is echter niet te overtuigen en meent dat onze GPS snelheid niet klopt. Wij geven aan geen contanten meer op zak te hebben en de politie wil Andrew mee nemen naar de dichtst bijzijnde ATM. Als Andrew al in hun auto zit besluiten ze uiteindelijk dat het ze allemaal te lang zal duren en laten ons gaan met een waarschuwing. We kunnen door rijden naar Georgië.
Op bijna 2000 meter hoogte, midden in een Alpen vallei, zien we de grens naar Georgië verschijnen. We raken kortstondig in de stress als we onze pasporten niet kunnen vinden, maar die blijken per ongeluk nog in een vakje van de rugzak te zitten. Na wat stempels en zonder kosten rijden we Georgië binnen en het geeft bijna meteen een warm gevoel.
De paar kleine boerderijtjes in dit weidse landschap doen gemoedelijk aan terwijl duidelijk is dat het leven hier niet gemakkelijk kan zijn.
In het plaatjes Ninotsminda tanken we halen we een locale SIM-kaart. Het instellen geeft echter problemen. Na enkele pogingen rent Martine plotseling naar buiten en duikt in een groepje tiener meisjes. Binnen enkele minuten heeft de jeugd onze telefoon aan de praat en stromen de Facebook, WhatsApp, Messenger en Telegram berichten binnen. Martine laat ze onze auto zien en vertelt dat we op zoek zijn naar een parkeerplek om te kunnen slapen. We hebben geluk en worden uitgenodigd door Jemma en haar familie en we mogen aanschuiven bij het avondeten.
De volgende dag rijden we vroeg weg om flink wat kilometers te maken. We willen snel in Batumi zijn om daar de eerst volgende boot naar het noord-westen te nemen. We lunchen op een geweldige locatie aan een snelstromende rivier die ook voor een overnachting perfect zou zijn geweest, We vervolgen onze weg tot we tegen zessen een pad in rijden dat ons tussen de akkers leidt waar we, verscholen achter een rij struiken, de nacht doorbrengen. Op woensdag komen we aan in Batumi en vinden we het boekingskantoor. Daar krijgen te horen dat de eerstvolgende boot pas op zondag naar Odessa vaart en er op zaterdag geboekt kan worden.
Omdat we nu dus nog tijd hebben, rijden we de heuvels rond Batumi in en volgen een route naar een roofvogel uitkijkpunt. 
De steile weg eindigt bij een klein bouwterrein waar men bezig is om een water verdeelstation te bouwen. We vragen toestemming om te overnachten en parkeren Billy op een richel die naar de uitkijkpost leidt. We kijken aan de ene kant uit op de Zwarte zee en aan de andere kant om de bergen, welke nog deels bedekt zijn door de sneeuw.
We worden de volgende dag uitgenodigd voor het ontbijt en worden verrast door de hoeveelheid sterke drank die daarbij wordt geserveerd. Andrew slaapt die middag zijn roes uit. 
Als we zaterdagochtend wakker worden ontdekken we dat een mierenkolonie een weg heeft gevonden in ons doosje. We beginnen een grote schoonmaak en halen zoveel mogelijk spullen uit de auto om ruimte te creëren. 
Eenmaal schoon dragen we alles weer terug in de wagen nadat we het hebben gecontroleerd op mieren. We besluiten langs de kust op zoek te gaan naar een plek om te kunnen staan en vinden een geweldige plek aan de Zwarte zee. Koeien en geiten lopen los wat te grazen en een groep honden bewaakt de boel. Martine gaat met backpacker Yauheny uit Belarus op zoek naar een geheim strand, terwijl Andrew de foto’s voor de website voorbereidt. De zoektocht duurt echter best wel lang en Andrew begint zich zorgen te maken. Martine worstelt zich intussen door de bramenstruiken om vanuit de Botanic Garden het strand te bereiken. 
Het laatste stukje moeten ze door het ijskoude water om een rotswand heen waden om het verlaten strandje te bereiken. De sluiproute terug blijkt nog lastiger. Yauheny loopt de roestige trappen op van een bouwval en klimt via een ijzeren stang op een 2 meter hoger gelegen muurtje. Martine voelt de moed in haar schoenen zakken als ze naar de ijzeren stang kijkt. Maar met een voetje van Yauheny weet ze op het muurtje te klauteren. Er volgt weer een steile klim door de bramenstruiken en aan het eind van de middag komen ze moe, maar voldaan weer aan bij de camper.
Martine heeft een zwaar uitgemergelde moederhond gespot. Als Moeder Martine Teressa begint ze aan een offensief om deze hond binnen 2 dagen vet te mesten. Ze kookt rijst met bonen, groentes en ham en kip om het beestje weer op krachten te helpen.
De volgende dag regelen we de tickets en vinden een goed restaurant met wifi. Hier plaatsen we onze vertraagde blogs voordat we weer terug gaan naar ons stekkie langs de kust. De hond moet immers ook weer gevoed worden. Op deze voor ons laatste avond in Georgië worden we verrast door Yauheny en een Georgische vriend als ze langs komen met brood, gebakken ei en wijn. We vullen het geheel aan met geitenkaasjes en zelfgemaakte kruidenboter en genieten van de warmte van wat gloeiende kooltjes.
We slapen uit, ontbijten op ons gemak en vertrekken van ons stekkie om Batumi te gaan verkennen. Op de prachtige boulevard spotten tot onze verrassing een hele groep dolfijnen. Om 14.00h bellen we de agent en die vertelt dat we ons om 19.00h bij de haven moeten melden. We lunchen en doden onze tijd door boodschappen te doen voor onze tijd op de boot. De boarding procedure was eenvoudig en vlak voor vertrek werden onze paspoorten uitgestempeld. Het is al tegen twaalven als we, luierend in onze comfortabele hut, merken dat we de haven al hebben verlaten. 
Deze boot is erg stil en comfortabel, hetgeen een prettig vooruitzicht is tijdens de komende 48 uur.