UAE maart 2017
Dinsdag reden we weer de UAE binnen, waar de grensformaliteiten soepel verliepen. We kochten daar gelijk weer een autoverzekering. Tussendoor kregen we een verontrustend bericht van Cyclolenti dat het consulaat in Dubai hun weigerde een visum te geven, omdat ze geen residenten van de UAE waren. Aan het eind van de middag kwamen we weer aan op Al Suffouh beach.
De volgende ochtend liep Martine even langs bij de buurman om kennis te maken. Mohammed is een Emiraat en werkt als bankier. Hij vertelde dat de economie het zwaar te verduren heeft met de lage olieprijzen. Hij bood Martine een kop sterke ‘Turkse’ koffie aan en voor het eerst voldeed de koffie aan onze maatstaven. We hadden helaas geen tijd om verder kennis te maken, omdat we naar het consulaat moesten. Hier hoorden we dat de aanvraag nog steeds in behandeling was en dat alleen Tehran de aanvraag mocht goedkeuren. Na wat overleg bood het consulaat aan om onze aanvraag per mail naar Tehran te sturen in de hoop alsnog een goedkeuring te krijgen. Dit zou echter vanwege een weekend wel enkele dagen gaan duren.
In de dagen die volgden verbleven we voornamelijk op het strand, hadden bezoek van Ali en Ishfaq en genoten van een Braai die Peter Blok, Andrew’s voormalige leiding gevende, voor ons ging bereiden.
We gingen richting naar Al Khan beach, waar 2 Duitse overlander trucks (Gerhardt en Carsten + Katherina) al een tijdje vertoeven en hadden onderweg een gratis lunch bij het plaatselijke bikers cafe in ruil voor een foto en een praatje. We bezochten ook het museum dat speciaal ging over de vorming van de UAE. Op het strand was een toilet gebouwtje, stranddouches en een eettentje. Om het strand op te mogen rijden met de auto moet men 15 Dirham (ca. 4 euro) betalen en kregen we te horen dat je niet mocht overnachten. Gerhardt staat er echter al maanden en probeert een vergunning te regelen om daar officieel te mogen blijven staan. Het strand wordt elke dag overspoeld met Russen die verblijven in een groot aangrenzend hotel. Maar ’s avonds keert de rust weer terug en is het strand nagenoeg verlaten. Andrew was overdag met de auto bij de garage om de ontsteking af te stellen en Martine genoot van het strand.
Woensdag gingen we weer terug naar het consulaat om te vragen hoe ver het staat met onze visa. Van Cyclolenti hoorden we dat ze maandag en dinsdag nog waren langs geweest en dat er nog niets bekend was. Waar we niet op hadden durven hopen, gebeurde. Na het checken van onze aanvraag kregen we een rekening mee om bij de kassa te betalen. We durven nog niet helemaal te juichen, maar na het afrekenen werd ons verteld dat we de volgende dag de visa konden ophalen. Het was een enorme opluchting. We hadden het benauwd gekregen, omdat de Iraanse vakantieperiode 20 maart begint en de ferry dan ook niet meer gaat.
We ontdekten een Franse overlandercamper en parkeerden ernaast. Even later kwamen we Samir tegen die we een maand geleden ook hadden ontmoet. Hij is een Algarijn die als off-road gids in de woestijn van Algarije heeft gewerkt. Zijn vrouw heeft echter een goede baan in Dubai gevonden en hij is nu huisman en zorgt voor zijn 2 dochtertjes. Hij wil graag een off-road bedrijfje in Dubai opzetten, want hij is helemaal bezeten van deze hobby. Inmiddels waren de Fransen weer terug en samen met Eva en Phillipe werden we door Samir uitgenodigd om de volgende dag een tour in de duinen te maken.
De volgende dag hebben we het visum opgehaald en reden we regelrecht naar de haven om onze ferrytickets te regelen. Bij het kantoortje bleek dat we schandalig veel voor onze auto moesten betalen. We hadden echter de prijzen van Roel en Suzanne (www.travelafricaoverland.com) gekregen en we zijn niet veel langer dan zijn Landcruiser. Andrew vroeg hoe ze aan de hoge prijs kwamen en ze vertelden dat ze keken naar de lengte en voor onze auto werd een lengte van 6 meter gerekend. Andrew vroeg of hij de auto mocht opmeten, omdat onze auto niet zo lang is. Andrew kwam op 4,90 m. Intussen had Martine de prijs al wat naar beneden en met deze meting, was de verkoper gedwongen om een nieuwe prijs te berekenen die inderdaad in de buurt van de prijs van Roel en Suzanne kwam. We gingen daarna naar een internet café om een blog te plaatsen.
Zeer tevreden reden we terug naar onze plek op Al Sufouh beach vanwaar we gezamenlijk naar de duinen van Al Madame reden. Met de banden op ca. 1 bar reden we in het donker achter Samir aan de duinen in waar we ons kamp voor de nacht maakten. Samir ontplooide zich als een ware entertainer met zijn gitaar bij het kampvuur. Met de dauw druppels op het tentdoek ontwaakten we in de woestijn waar de zon langzaam naar de hemel kroop en daarmee een schaduw spel creëerde over de duinen. Samir reed voorop en bepaalde een route door de duinen die voor onze hoge en zware wagens nog veilig gereden konden worden. Desondanks kwam bij Philip en Eva een achterwiel los van het zand en helde hun wagen gevaarlijk over. 
Toen we weer op de parking stonden stapten we allemaal bij Samir in zijn FJ Cuiser en kregen we een echte tour door de duinen. Samir reed zijn wagen ogenschijnlijk probleemloos naar de hoogste duintop van Al Madame waarbij de verbazing over de mogelijkheden van een 4×4 in de handen van een goede chauffeur ongelofelijk bleken.
We reden terug naar Dubai waar we gebruik mochten maken van het zwembad dat op het dak zat van het appartementen gebouw van Samir. Na afloop gingen we onze was ophalen bij de wasserette en reden naar onze nieuwe overnachtings locatie bij de Al Qadra lakes waar het, vanwege de vrijdag, heel erg druk was met weekend gangers. In de ochtend waren we met de fransen pannenkoeken aan het bakken en kwam een bevriende franse expat nog langs met echte croissants. We namen afscheid en reden terug naar het strandje dat vlak bij de haven ligt zodat we de volgende dag geen problemen zouden hebben met de ochtend spits.
Toen we in de ochtend na een korte stop bij een tankstation, waar we de water tanks vulden, weg reden uit ons parkeer vak, hoorden we hard getoeter. Ogenschijnlijk hadden we een andere auto geraakt, maar toen we aangaven dat we verzekerd waren en via de politie het netjes zouden afhandelen, reed de man gewoon weg. Vaag, maar wel prettig omdat we eigenlijk geen tijd hadden. Aangekomen bij de haven troffen we uiteindelijk een groep van 10 campers aan die met Seabridge tours aan het reizen waren en ook naar Iran gingen. 
Ideaal voor ons omdat we zo een beetje mee konden liften op de ervaring van de reisleiding. Op de boot konden we gelukkig gewoon in onze auto slapen en de volgende ochtend kwamen we aan in Bandar Abbas waar we uitkeken naar de te verwachten Iraanse bureaucratie. De reisleiding was erg behulpzaam en liet de ambtenaren zo lang mogelijk geloven dat wij onderdeel waren van de groep. Uiteindelijk reden we vlak voor het donker werd van het haven terrein af. We zijn in Iran. [Top]