Reisverslag Iran maart 2017
Na goede nachtrust in onze camper komt de ferry in de ochtend aan in Bandar Abbas in Iran. We proberen aan te sluiten bij het reisgezelschap van Seabridge tours om zo makkelijk door de verschillende handelingen te komen. Maar er zijn toch een aantal zaken waar we zelf achter aan moeten. We slaan het aanbod van een fixer af, maar op een gegeven moment blijken onze zaken toch door een fixer te worden geregeld. Uiteindelijk zijn we ongeveer $30,- armer aan de fixer en kopieerkosten en betalen we $50,- voor de havenfees en verlaten we om 16.00 de haven. We gaan direct op zoek naar een autoverzekering, maar worden doorgestuurd naar het centrum van de stad. We besluiten eerst te overnachten aan het strand.
De volgende ochtend worden we verrast door het mooie uitzicht op flamingo’s die het wad afstruinen naar kleine kreeftjes. Na het ontbijt proberen we de autoverzekering te regelen. We worden van het kantoortje naar het andere gestuurd tot een Iraniër genaamd Masood zich er mee bemoeit. Hij vind na 2 uur zoeken een verzekeringsmaatschappij die ons wel wil verzekeren. We moeten echter aan het eind van de dag weer terugkomen. Intussen heeft hij ook een simkaart geregeld, die we de volgende dag moeten activeren bij het kantoortje. We wandelen door de bazaar van Bandar Abbas en worden op straat aangesproken door een Iraans stel. Morteza en Mina nodigen ons bij hun thuis uit en Morteza brengt ons aan het eind van de middag naar het verzekeringskantoortje, waar hebben we afgesproken met Masood. Na weer 2 uur wachten verlaten we het kantoortje met onze autoverzekering op zak.
Met Morteza, Mina en hun hondje Emma gaan we naar een feestje. 
Het is de laatste woensdag van het jaar en dat wordt traditioneel gevierd met ‘fire jumping’. Omdat er een paar maanden geleden veel mensen zijn omgekomen bij een brand in Teheran wordt het springen over het vuur dit jaar overgeslagen. Zo gauw de gasten binnen komen, glijden de sjaals van het hoofd af en begroeten de honden elkaar enthousiast. Mina vertelt dat de meeste Iraniërs niet gewend zijn aan huisdieren en honden worden als onrein beschouwd. Er wordt gedanst en gegeten en tot Andrews vreugde heeft men alcoholvrij bier middels toegevoeging van gist veranderd in een smaakvol biertje met alcohol.
We slapen in onze auto op de parkeerplaats bij de flat van onze nieuwe vrienden. Als we ’s ochtend aanbellen, blijkt er niemand thuis. We besluiten onze tijd te benutten door de simkaart te activeren bij het telefoonwinkel. Op het moment dat Andrew nog in de telefoonwinkel bezig is en ik in de auto wacht, staat Mina voor mijn neus. Het blijkt dat ze heel Bandar zijn doorgereden om ons te zoeken. Ze waren bang dat we vertrokken waren zonder afscheid te nemen. We krijgen een uitgebreid ontbijt en ’s middags gaan we naar het strand. ’s Avonds horen we dat Marco en Tiphaine van Cyclolenti net in Bandar Abbas zijn aangekomen en nog een slaapplek zoeken. We leggen het voor aan Morteza en Mina en ze bieden direct een slaapkamer aan.
De volgende ochtend vroeg wordt er om 7.00 op onze camperdeur geklopt door de politie, die onze papieren wil zien. Na het ontbijt neemt iedereen afscheid en wij vertrekken naar Qeshm. Na een korte oversteek met een ferry komen we aan op het strand waar we ’s avonds schildpadden hopen te zien. Op het strand ontmoeten we twee studenten.Ze nemen ons mee naar het guesthouse waar ze verblijven en we bewonderen het traditionele kloswerk waarmee de vrouwen versieringen voor op hun broekspijpen maken. ’s Avonds wachten we tevergeefs op de schildpadden. 
We laten ons telefoonnummer achter en om 01.00 ’s nachts worden we wakker gebeld, omdat de eerste schildpad is gespot. We lopen over het strand naar de ontmoetingsplaats als Andrew het spoor van een schildpad ontdekt. De schildpad heeft zich gedeeltelijk ondergegraven in het zand en verroert zich niet. We lopen door en worden tegemoet gelopen door een medewerker die ons vertelt verder te lopen, zodat we de schildpad kunnen bewonderen. Wanneer we hem over onze schildpad vertellen, haast hij zich naar de plek waar wij de schildpad hebben ontdekt. We kijken met een groepje bij de andere schildpad en zien hoe er wel meer dan 50 eieren worden gelegd. Deze worden verzameld door een medewerker en op een omheinde plek opnieuw begraven, om de eieren te beschermen tegen rovers als vossen en straathonden.
Andrew wordt wakker met erge keelpijn en we besluiten vandaag hier te blijven staan. Rond lunchtijd gaat het echter een stuk beter en we vervolgen onze route over het eiland. Het eiland toont interessante rotsformaties en prachtige uitzichten. Aan het eind van de middag bezoeken we een zoutgrot, waar we het laatste stuk kruipend op onze buik af leggen. We zien Bandari vrouwen met hun traditionele masker, welke zonder moeite in Andrews nabijheid wordt afgedaan. Hierbij speelt het moslim geloof blijkbaar geen rol. Via de app IOverlander vinden we een mooie verlaten wildcamp plek op het strand.
Na een heerlijk rustige nacht rijden we de volgende dag de rest van de route en bezichtigen wat vissersdorpjes en een prachtige kloof.
De ferry brengt ons weer terug naar het vasteland en via een prachtige binnendoor route rijden we naar Shiraz. Onderweg begint het te regenen en we komen er achter dat de ruitenwisser kortsluiting geeft. Gelukkig kunnen we nog net genoeg zien om door te rijden. We vinden een overnachtingsplek achter een heuvel met oude ruïne. Aan het eind van de volgende ochtend komen we aan in Shiraz bij het ITTIC hotel waar we op de parkeerplaats 2 andere overlanders ontmoeten. Het ene stel kennen we nog van de overtocht naar Iran. Het andere stel, Ursi en Heiko van de Grounded Gennet (www.gannet.ch), is ook op weg naar Armenië. ’s Middags verkennen we de Vakil Bazaar en ’s avonds eten we beschut tegen de regen onder de luifel met Ursi en Heiko.
Ursi en Heiko vertrekken de volgende dag en wij bezoeken ’s ochtends vroeg de Nasir Al-Mulk moskee, ook wel de Pink moskee genoemd, vanwege de roze getinte betegeling aan de buitenkant. Wij zijn echter meer geïnteresseerd in de binnenkant. 
We lopen als één van de eerste toeristen de serene ruimte binnen, waar het zonlicht de gekleurde ramen op de vloer en de muren weerkaatst. Het tafereel lijkt wel een sprookje. We bezoeken ook de Shah Cheragh shrine, een tombe ter nagedachtenis ……….. Ook hier zijn de mozaïektegels met de vele details overvloedig aanwezig. Het is wat later op de ochtend en vanwege de vakantieperiode is het topdrukte. We krijgen een vrijwilliger toegewezen die ons alles verteld over de prachtige shrine. Nadat Martine nog een leuk jurkje op de kop tikt, gaan we op weg naar Persepolis. We lunchen tussen de honderden Iraniërs langs de oprit naar Persepolis. Net als Martine bezig is de pasta te maken, komen de buurkinderen aan met 2 borden eten voor ons. Weigeren lukt niet en Andrew wordt bijna chagarijnig van de opdringerigheid. Maar ook dit lost zich op, want Andrew raakt aan de praat met 2 Iraanse jongens die graag onze pasta lusten en ons voorzien van frisdrank. Martine raakt geïnspireerd door het weggeven en probeert onze voorraad gekregen gezouten zonnebloempitten te slijten aan een andere familie. Ze komt terug met een doos eieren.
We vergapen ons aan de indrukwekkende ruïnes van Persepolis en slapen op de parkeerplaats. Bij het verlaten van de parkeerplaats wordt ons gevraagd te betalen, hetgeen we weigeren omdat we vinden dat zoiets vooraf bekend moet zijn. We mogen doorreiden.
Onderweg naar Meymand horen we harde tikken, welke ons doen denken aan de geluiden die we in Sudan hoorden. Andrew vermoed een breuk in het vacuüm en besluit het inschakelen van de 4×4 mechanisch te blokkeren en aan het eind van de middag bereiken we Maymand, een uit rotsen gehouwen dorp. De huizen zijn door de isolatie van het gesteente heerlijk warm en werden daarom vooral als winterverblijf gebruikt. Zoals we al eerder ervaren, zijn wij interessanter dan de attractie en willen de Iraniërs graag met ons op de foto. Martine filmt een Iraanse die een prachtige Iraanse proza zingt. De Perzische gedichten zijn de trots van Iran.
Op weg naar Yazd kondigt zich een volgend probleem aan. De temperatuur loopt te hoog op. Bij een tankstation pruttelt bruin roestig water uit het koelwatersysteem. Al snel hebben twee Iraanse families zich om ons heen verzameld om ons te helpen. Er wordt anti-vries koelwater gebracht en terwijl Andrew en de mannen zich over het radiator- en koelsysteem buigen, is Martine druk aan het poseren voor de talloze selfies met de vrouwen en kinderen. Uiteindelijk komen we aan het eind van de dag aan in Yazd, waar we de weg naar het Silk Road Hotel proberen te vinden. De toegangsweg is geblokkeerd met een paal en het inrijden van de zeer smalle straatjes blijkt een vergissing. Een spiegel raakt een muurtje en breekt in tweeën. We geven het op en lopen naar het hotel en krijgen daar een briefje mee waarmee ze voor ons de paal laten zakken. We zitten midden in het historische centrum van Yadz en kijken ons ogen uit bij de kleine winkeltjes, oude huizen met grote houten deuren en prachtige moskeeën. ’s Avonds gaan we uit eten bij restaurant Fooka met een mooi uitzicht over het centrum.
De volgende dag is staat in het teken van klussen aan de auto. Andrew wisselt de ruitenwissers om, omdat de ruitenwisser aan zijn kant echt is overleden. Behulpzame Iraniërs regelen voor ons gratis een nieuwe spiegel. Een Iraanse familie is zo behulpzaam dat moeders ongevraagd een monteur voor de accu regelt bij het hotel en bijna zelf onder de auto wil kruipen. Martine heeft het op tijd in de gaten en kan de monteur nog afzeggen. We hebben wel een monteur nodig, maar niet voor de accu. We leren van Roderigous en Fazal, twee backpackers die het tafereel met vrolijke verbazig bekijken dat het overdreven behulpzame en vrijgevige gedrag ‘Tarof’ wordt genoemd. Aan het eind van de dag worden we opgehaald door Morteza en Mina, die bij hun familie in Yazd op bezoek zijn. Met hun bezoeken we een oude traditionele windtoren, die vroeger als airco diende voor de woningen in Yazd. Daarna op naar Laleh hotel welke is gevestigd in een traditionele woning met 2 prachtige binnentuinen.
De volgende ochtend kantelt Andrew de woonunit om een vacuümslangetje en een verlichtingsdraad te vervangen. Dan ontdekt hij dat er water bij het oliereservoir is gekomen. We hebben afgesproken met Mina en Mortezah en bezoeken Alexander prison, waarbij we blij zijn dat Mina alles kan vertalen. Als toerist moeten we extra betalen, maar er is bijna geen uitleg in het Engels te vinden. Na een heerlijke picknick gaan we terug om de woonunit weer terug te laten zakken en zien we dat we nieuwe buren hebben, Nederlanders. Ze zijn helaas niet thuis en onze vrienden nemen ons mee naar het prachtige Dowlat Abad garden, waar het weer wemelde van de Iraanse toeristen. ’s Ochtends ontmoeten we onze buren Jasper en Lynette die met een oude Toyota ambulance met opbouw door Azië naar Mongolië rijden. Op weg naar de plek waar we hebben afgesproken met Morteza en Mina om een garage te zoeken, raakt de auto weer oververhit. Na toevoegen van water aan de radiator kunnen we doorrijden. Bij de garage wordt een kapotte koppakking geconstateerd. De auto moeten we achterlaten en via Fazal kunnen we een overnachting regelen in Silk Road hotel. Na een lunch met lekkere hamburgers rijden we door naar Chak Chak, een zorastriaanse tempel die nog steeds in gebruik is. 
Dit bezoek valt tegen, omdat het enige interessante de heilige nis in de rotsen is, waar het water uit de rotsen drupt. We rijden verder naar Kharanaq, een oud verlaten dorp met een prachtig uitzicht en talloze kleine nauwe straatjes. De zon gaat al onder en we hebben spijt dat we teveel tijd bij Chak Chak hebben besteed.
De bedden in Silk Road Hotel vallen vies tegen en na een gebroken nacht hebben we een lummel dag. ’s Middags gaan we er nog even op uit om de moskeeën in de buurt te bezoeken. We zien een expositie over de hijab, de hoofddoek, waarbij ons oog valt op een zeer onflateuze foto van Geert Wilders. Helaas zijn de teksten in het Farsi geschreven. We maken een foto van de tekst en vragen een aantal Iraniërs om uitleg. De Iraniërs blijken het met Wilders eens te zijn en als twee zusjes vragen om met ons op de foto te mogen, trekt de vader demonstratief de hoofddoekjes naar beneden. 
Ik volg hun voorbeeld en zo staan we voor de tempel rebels met onze hoofddoekjes af op de foto. Er is echter niemand die zich daar druk over maakt. Het gezin blijkt zorastrisch, de oorspronkelijke Perzische godsdienst, te zijn en na de foto gaan de hoofddoekjes weer om.
Als we de dag daarop de auto willen ophalen, blijkt hij nog niet klaar te zijn. We horen dat Marco en Tiphaine ook zijn aangekomen in Yazd en gaan met z’n zessen gezamenlijk lunchen. Terug bij de garage blijkt bij de testrit dat de klepspeling van de auto nog niet goed is afgesteld. Emma, het hondje van Morteza en Mina, heeft uiteindelijk haar wantrouwen overwonnen en vindt ons toch wel zo aardig dat ze enthousiast ons gezicht probeert af te likken. Morteza regelt dat we bij zijn ouders kunnen overnachten. We worden hartelijk ontvangen en krijgen een eigen kamer met matrassen op de grond, wat in Iran gebruikelijk blijkt. We slapen echter een stuk prettiger dan in Silk Road Hotel. Helaas blijkt de klepspeling van de auto de dag daarop nog niet goed te zijn. De garage weet het ook niet meer en zoeken contact met een garage die meer verstand van heeft van de ontsteking. Deze ontdekt dat er wat mis is met een bobine en vervangt deze, waardoor het probleem is opgelost. Het is inmiddels al aan het eind van de dag en we besluiten nog één nacht bij Morteza’s ouders door te brengen. 
Helaas ontdekt Andrew de volgende ochtend dat er lekkage is bij de koelvloeistof pomp. Hij kan dit zelf maken, maar door het lijmen moeten we een paar uur wachten. Uiteindelijk is het al halverwege de middag als we uiteindelijk vertrekken naar Esfahan. [Top]