Zambia, Juli 2016
Vanuit Kasangula zijn we met de veerpont de grens overgestoken naar Zambia, waar we bij de douane van het ene kantoortje naar het andere dwaalden voor respectievelijk de visa, het Carnet, de wegenbelasting en de carbontax. We kochten geen verzekering bij de grens, omdat we de Comesa, de autoverzekering die in één keer de meeste Afrikaanse landen dekt, in het iets verderop gelegen Livingstone zouden halen. Helaas stuitten we na 200 meter al op een politiecontrole en waren we $30 armer. De vriendelijke agent had ons gematst door ons te bekeuren voor het niet kunnen tonen van de verzekering, anders had het ons $100 gekost voor het niet hebben van de verzekering.
Aangekomen in Livingstone konden we kamperen bij Jolly Boys Backpackerscamp, waar we tot laat bij het kampvuur hebben gezeten met een groep Mexicaanse studentes en andere reizigers. Vroeg in de ochtend bezochten we in onze poncho’s de indrukwekkende Victoria Falls, welke met groot geweld de kloof instortten en zorgden voor een zeer plaatselijke regenbui.
Afsluitend genoten we van dik belegde pizza’s in het luxe Avanti lodge, terwijl een drumband voor de vrolijke achtergrondmuziek zorgde.
De volgende bestemming was Lusaka waar we een walkie talkieset hebben opgehaald bij Nederlanders die daar een Solar bedrijf runnen en hebben we de klapband vervangen. In de namiddag vonden een plekje op het parkeerterrein van een backpackers, waar we weer de groep Mexicaanse meisjes tegen kwamen. Het werd een heel gezellige avond die eindigde met een poolcompetitie tussen de vele verschillende nationaliteiten die aanwezig waren.
Richting Lower Zambezi reden we door vele kleine dorpjes met kleurrijke kraampjes over de onverharde weg. 
We vonden laat op de dag een zijpaadje waar we ongestoord konden kamperen. De weg over een zandpad naar het Nationaal Park kostte ons veel tijd, mede doordat we een prachtig plekje langs de Zambezi vonden om te lunchen met uitzicht op een paar enorme nijlpaarden en krokodillen. Onderweg zagen we al veel olifanten en impala’s en uiteindelijk kwamen we aan bij de ingang van het Nationaal Park. We besloten de volgende dag het park in te rijden en volgden een paadje de bush in om te kamperen. Omdat we geen sporen wilden achterlaten, had Andrew een toiletkuil gegraven met een toiletrol aan een stokje. 
’ s Nachts hoorden we het gebrul van leeuwen aan de voorzijde van de camper, maar de afstand is moeilijk in te schatten. Het kan honderden meters zijn. We waren de volgende dag vroeg wakker en Martine was naar de kuil gelopen om te plassen. Op het moment dat ze net klaar was, weerklonk het gebrul opnieuw, waardoor Martine met een sprintje de camper in dook. De leeuwen zagen we niet, maar toen we weg wilden rijden, ontdekte Andrew een zachte band. Martine kreeg de eer om deze te verwisselen onder deskundige begeleiding van Andrew. Eindelijk waren we gereed om weg te rijden. 100 meter verderop lag er een venijnig tak op de weg, die Andrew nog even weghaalde. Nog geen 100 meter verder, terwijl Martine verdiept was in het instellen van de navigatie, stopte Andrew abrupt en riep Martine om te kijken. Martine keek op door haar zijraam recht in de ogen van een jonge mannetjes leeuw die op 3 meter afstand lag. ‘Nee’, hoorde ze Andrew zeggen, ‘je moet voor je kijken’. Ze richtte haar blik naar voren en daar lag nog een prachtig exemplaar te genieten van de ochtendzon. Het volgende kwartier maakten we foto’s en filmpjes en genoten we van deze koningen van de savanne.
In een ochtend zijn we langs door het park gereden met soms een paadjes langs de Zambezi. Hiervoor namen we een erg steil paadje naar beneden, waarna we ons vergaapten aan de prachtige natuur langs de Zambezi en ons vervolgens afvroegen of we wel weer een geschikt paadje zouden vinden om weer omhoog te kunnen rijden. Het paadje omhoog was gelukkig minder stijl, waardoor we onze weg konden vervolgen langs de olifanten, impala’s, waterbokken en zebra’s.
’s Middags kronkelde de weg noordwestelijk over zeer moeilijk begaanbaar terrein de bergen in. Met een slakkegangetje kwamen we uiteindelijk vlakbij de gate uit. De schemering viel al in en we vonden in een zijweggetje een plekje om te overnachten. We reden zeer vroeg weg en troffen een onbemande gate die we zelf konden openen, zodat we zonder problemen onze weg naar de hoofdweg konden vervolgden. De hoofdweg naar Katete, onze volgende bestemming waar onze vrienden Nikita en Vincent waren, bestond uit 400 km asfalt. Aan het begin van de middag bereikten we Tito lodge in Katete.
Na het weerzien van onze vrienden kregen we een rondleiding over het terrein van Tiko lodge wat een onderdeel is van de NGO ‘Tikondane’ onder leiding van de 70-jarige, doch zeer fitte Elke. De lodge en het restaurant zorgen voor de bescheiden inkomsten en maken op hun beurt weer gebruik van de moestuin en de dieren die op hetzelfde terrein worden gehouden. Daarnaast is er een schooltje voor kleuters en basisschool. Ook worden er diverse artikelen verkocht die lokaal worden gemaakt. Voor meer informatie kijk even op tikondane. In onze ogen is dit één van de weinige NGO’s, waar donaties echt goed besteed worden. Martine kreeg de mogelijkheid om een indrukwekkend ritueel bij te wonen waarbij een meisje de stap naar vrouw maakte. Het meisje is kwestie danst halfnaakt voor het uitsluitend vrouwelijke publiek om geld in te zamelen voor haar moeder als beloning voor de opvoeding.
Regelmatig verzamelden zich een groep nieuwsgierige kinderen rond onze camper. Er wordt gezwaaid en ontelbare keren antwoorden we op ‘How are you?’. Soms scholieren, maar ook zwerfkinderen die spelen op het terrein van Tiko lodge. Het enige speelgoed is een bal, gemaakt van plastic tasjes. Zambia is beduidend armer dan de landen die we tot nu toe hebben bezocht. School is alleen toegankelijk voor degenen die het kunnen betalen.
Na een warm afscheid van Tiko lodge en onze vrienden vertrokken we naar South Luangwe. Dichtbij onze bestemming stuiten we al op overstekende olifanten. Op onze kampeerplek aan de Luangwe bij Crocs valley sliepen we bij het geluid van de nijlpaarden. ’s Ochtends vroeg reden we het park in, waarbij we al snel een file van safari jeeps onder een boom zagen staan. 
Dichterbij gekomen zagen we een hyena onder de boom liggen. Het bleek dat er een luipaard met een kill in de boom lag. Helaas zagen we alleen de gevlekte staart. We besloten om later terug te keren en even later spraken we een gids die ons naar een groep gevlekte hyena’s met een kill leidde. De ongelukkige puku was gepakt door een groep wilde honden, die het hadden moeten afstaan aan de hyena’s. Met lunchtijd reden we weer terug naar de luipaard die lag te slapen op een tak en ontdekten dat er een jong exemplaar zich te goed deed aan de kill. Het jong kon de boom niet verlaten vanwege de hyena’s die onder de boom zaten te wachten op een stukje van de kill. 
We hebben een uur lang genoten van het bijzondere tafereel.
Via Chipata hebben we het bijzondere Zambia verlaten om Malawi te verkennen. [Top]