Reisverslag UAE Januari 2017
Door de scheuren en barsten heen zagen we de grens van de UAE naderen en we maakten ons op voor een wellicht lastige grensovergang vanwege de schade aan onze voorruiten. Bij de auto controle werd er echter nauwelijks aandacht aan geschonken en met 2 uurtjes reden we richting onze kampeerplek aan het strand voor die nacht. 
De volgende dag hadden we Andrews raam er al uit gehaald, omdat het steeds verder ineen zakte en naar binnen zou kunnen kantelen zodra de ducttape het begaf.
Onze prioriteit was duidelijk, BB moest weer gerepareerd worden en daarom stopten we in Abu Dhabi om een goede garage te vinden.
Bij de Dalma Mall haalden we wat boodschappen en toen we terugkwamen werden we begroet door een paar Indiërs, genaamd Bijo, Hari en Nahas, die ons wisten te vertellen dat je in de UAE pas een dergelijke reparatie mag laten uitvoeren als je een rapport hebt van de politie. Het politiebureau was dichtbij en daar werd de verkeerspolitie (SAAED) gebeld om langs te komen en een rapport op te maken.
De agent aldaar, Whalid, was uiterst behulpzaam en drukte ons op het hart om niet te vertellen dat de aanrijding in Saoedi was gebeurd. De agent van SAAED maakte het rapport op en met dit rapport moesten we naar een ander bureau om het uiteindelijke formulier met toestemming tot reparatie te maken. Whalid bood aan om ons daarheen te brengen, omdat zijn dienst er toch op zat. In zijn luxe Lexus reed hij ons naar het SAAED bureau en probeerde hij aldaar de uitgifte van deze brief te bespoedigen.
Er moest echter minimaal 2 dagen zitten tussen het rapport en de uitgifte van de brief, omdat de andere partij van de aanrijding niet bekend was. Whalid reed ons weer terug en nodigde ons uit om wat te gaan drinken. Ondanks de taalbarrière, ontdekte hij al snel de grootste zwakte van Martine en stond er op om voor haar chocolade te kopen. Na al deze gastvrijheid en hulp namen we afscheid van Whalid om een plekje voor de nacht te vinden. Omdat er aan Andrews kant van de wagen geen raam meer zat, kreeg Andrew van Whalid een Arabische sjaal en werd omgetoverd in een heuse Arabische prins.
We reden het terrein van een kleine jachthaven op voor een kampeerplek. Andrew ging naar de beheerder om te vragen of we hier de nacht mochten doorbrengen en met wat moeite kregen we voor deze avond toestemming. 
De volgende dag gingen we op zoek naar een andere kampeerplek en bij het strand ontmoetten we Nicolas, Aurelie en hun kinderen Jules en Eva, die ons uitnodigden om bij hun op het parkeerterrein in Al Reef te overnachten, te eten en te douchen.
In het industriegebied Musaffah zaten allerlei garages en met de hulp van een metaalhandelaar kwamen we uiteindelijk terecht bij Ishfaq Kiyani, een 19-jarige Pakistaanse garagehouder. Hij had de zaak gekregen van zijn vader en had een goede uitdeuker, spuiter, electriciën en een monteur in dienst die alleen betaald kregen op basis van verrichte arbeid. Die avond bleven we nog in Al Reef en namen we Nicolas en Aurelie mee uit eten naar een Belgisch Café waar we lekker konden eten en een biertje konden drinken.
Ishfaq en zijn team gingen hard aan de slag en na 1,5 dag konden de ramen weer geplaatst worden. Hierna werden de remmen nog een keer goed bekeken en kwamen we er achter dat beide achterwiellagers erg slecht waren en dus vervangen moesten worden. 
Martine was aan het winkelen of zat in het kantoor met beschikking over wifi.
Ishfaq was al die tijd onze gastheer geweest en op de laatste avond gingen we met hem naar onze Indische vrienden Bijo, Hari en Nahas om daar wat te eten en te drinken. De gastarbeiders wonen allemaal erg klein en sober, maar zijn tevreden met hun werk in de UAE. Hier wordt beter betaald en er is veel meer werk dan in hun thuisland.
Met een gerepareerde auto reden we terug naar Al Reef, waar we die avond hadden afgesproken met Mark en Mahita, die als expats hier in de UAE werken. We maakten heerlijk gebruik van het algemene zwembad en sliepen wederom op de parkeerplaats.
Na ruim een week in Abu Dhabi vertrokken we naar Dubai waar we hadden afgesproken met Ali, een vriend van Ishfaq. Met hem en zijn neef reden we eerst naar de Miracle Gardens en aansluitend naar Dubai Mall. Hierin zit een enorm aquarium en buiten staat de Burj Khalifa en de grote fontein. Het schouwspel van licht en muziek was zo prachtig dat geen enkele foto het goed kan weergeven. We sloten de avond af met een maaltijd in een Afghaans restaurant. Ali’s gastvrijheid kende geen grenzen en hij stond er op alles te betalen.
De volgende ochtend reden we naar het strand van Al Sufouh 1 en troffen daar meer overlanders aan. René en Kathleen met kinderen stonden er met hun Magirus truck. Christian en Audrey en kinderen stonden er met hun “Iran is Great” camper. Tenslotte stond er nog een Spaanse familie, reizend onder de naam Vaya Varaija. De plek was pal aan de grens van het strand waar je, ondanks de borden, toch mocht kamperen. We bleven er enkele dagen staan en regelden ondertussen dat de aansprakelijks verzekering werd verlengt. Het afsluiten hiervan kon niet op de dag dat de oude verliep, dus onverzekerd reed Andrew, met Rene op de passagierstoel, de stad in om de verzekering te verlengen. Toen dit eenmaal gedaan was, wilden de heren nog even boodschappen doen en sneden een andere bestuurder die daardoor een kleine deuk op liep. Op het politiebureau werd extra gecontroleerd op de juiste geldigheid van de verzekering, maar daarmee was dan ook de hele kwestie afgehandeld. Geen eigen risico of andere poespas, de verzekering regelt verder alles.
Op de laatste dag vonden we, op aangeven van Christian, een plek om onze water tanks te vullen en tegen de avond arriveerde de monteur van Feras Belhasa, die na een klein uurtje de timing van de 123- ontsteking had afgesteld, omdat wagen de laatste tijd zo aan het na pruttelen was.
We reden op ons gemakje naar Al Ain waar we met Mike, Lynn en Luka Caraway, die we in Tanzania hebben ontmoet, hadden afgesproken bij hun dochter Casey en man Steven. Zus Shelby was ingevlogen vanuit Amerika om de verjaardag van Luka en een verlate kerst te vieren.
De volgende dag begon met een frisse wandeling in guur weer, zoals we dat normaal gesproken alleen in Nederland kennen. ’s Avonds werd de verjaardag van Luka gevierd en maakte Martine een pastasalade. We werden gevraagd om de volgende ochtend met de familie kerst te vieren. 
Het bleek dat de kerstman ook aan ons had gedacht en Martine genoot van het openmaken van de kleine presentjes, als chocolade, mini Nutella hazelnootpastapotje, notitieboekje en kleurboek met kleurpotloden. De dag werd afgesloten met een spontane BBQ bij andere expats. Na een korte stop bij de supermarkt en de slijterij kon het feestje beginnen. Na de BBQ werd er een spel gespeeld, waarbij je met een frisbee moet proberen een fles van een paal af te gooien. We hebben ons prima vermaakt. De volgende ochtend was iedereen vroeg in de weer, omdat we allemaal richting Oman gingen. Zij voor een vakantie van 1 week en wij voor een week of 3. We gaan ze missen.